Op de thee bij de Spaanse kroegbaas die voor Noord-Korea werkt

De Spaanse Alejandro Cao de Benos is al van jongs af aan gefascineerd door Noord-Korea. In de afgelopen 25 jaar is hij regelmatig naar het land afgereisd, en heeft hij een warme band opgebouwd met het Noord-Koreaanse regime.

Hij is de oprichter en directeur van de Korean Friendship Association, zegt de enige buitenlandse afgevaardigde te zijn van de Noord-Koreaanse regering, en is verantwoordelijk voor de afdeling Culturele Relaties met het Buitenland (al zijn er twijfels over hoe officieel zijn functie eigenlijk is). Zijn voornaamste doel: het kluizenaarskoninkrijk promoten als reisbestemming.

Begin deze maand opende Alejandro een Noord-Koreaanse bar in zijn woonplaats Tarragona, aan de oostkust van Spanje. We brachten een bezoekje aan Pyongyang Café, maar stonden alweer buiten voordat we een kopje Koreaanse thee hadden gehad.

VICE: Wat een mooie zaak. Het ruikt nog naar verf.
Alejandro Cao de Benos: Ja, het is pas twee weken open. We hebben zes maanden hard gewerkt om het klaar te maken voor de gasten.

Waarom een Noord-Koreaanse bar?
Onze vereniging [de Korean Friendship Association] heeft 15 duizend leden in meer dan honderd landen. Dit is een fysieke plek waar iedereen naartoe kan komen om te praten en om te leren over de Democratische Volksrepubliek Korea. Eindelijk is onze droom verwezenlijkt.

Zijn er dingen die we niet mogen vragen in dit interview?
Nee, je mag alles vragen. Tenzij het de staatsveiligheid in gevaar brengt.

Wat heeft u met Noord-Korea?
Ik ben geboren in Spanje, maar heb een Noord-Koreaanse ziel en persoonlijkheid. Ik heb al 25 jaar banden met de regering van Noord-Korea en werd in 2012 aangewezen als afgevaardigde voor het departement Culturele Relaties met het Buitenland.

Een Noord-Koreaanse persoonlijkheid, dat klinkt niet zo gezellig…
Negentig procent van het nieuws dat jullie over de Democratische Volksrepubliek zien is troep, verzonnen door sensationele media die geld willen verdienen aan horrorverhalen. Mensen die in het land zijn geweest, zien dat het niet klopt wat de media zeggen. Huisvesting, gezondheidszorg en onderwijs zijn gratis in Noord-Korea, wist je dat? Ga er heen, praat met de mensen en je zult zien dat het nieuws in de westerse wereld leugens brengt. Op televisie zie je oude beelden van veertig jaar geleden die keer op keer herhaald worden. Pure manipulatie.

Ik herinner me een hoop huilende mensen op televisie nadat Kim Jong-il was overleden. Hoe zat dat dan?
Dat was tweehonderd procent waar. Toen onze Grote Leider Kim Jong-il overleed, was iedereen intens verdrietig. Het is heel erg voor Noord-Koreanen als er aan de oprechtheid van hun verdriet wordt getwijfeld. De Grote Leider was als een vader voor ons. We komen van verschillende families, en hebben een andere bloedband, maar een gezamenlijke vader. Ik was graag naar Pyongyang gegaan om te rouwen, maar besloot in Spanje te blijven om de media te woord te staan.

Waar komt uw fascinatie voor het land vandaan?
Op mijn zestiende besefte ik dat ik communist ben. Ik streef naar een betere wereld waar niemand sterft van de honger. Daar is een socialistische revolutie voor nodig. In Spanje was er destijds niets over Noord-Korea te vinden. Het was een mysterie voor me. In 1990 ontmoette ik in Madrid een aantal Noord-Koreaanse families en toen sloeg mijn interesse om in passie. De Noord-Koreaanse samenleving is de ideale samenleving en ik draag daar graag mijn steentje aan bij.

Wat is uw precieze bijdrage?
Daar ben je nu getuige van. Ik probeer het land uit te leggen aan mensen zoals jullie, die niets van Noord-Korea weten. Ik help duizenden journalisten, verzorg reizen aan zakenlui om handel te promoten, maar breng ook professors, muzikanten en andere geïnteresseerden naar het land.

Hoe werd u in Noord-Korea ontvangen?
Met de nodige argwaan, net zoals de meeste buitenlanders. De Noord-Koreanen zijn in eerste instantie koel. Maar als je laat zien dat je hun manier van leven accepteert, gaan ze open als een bloem. Na twaalf jaar kreeg ik mijn huidige positie.

Ziet u zichzelf meer als een Koreaan dan als Spanjaard?
Ik kan mijn Spaanse roots niet weggooien. Ik zou willen dat Spanje ooit ook een communistische revolutie krijgt, en doe daar mijn best voor. Maar tot die tijd zie ik mezelf als een geadopteerde Noord-Koreaan.

Wat vinden uw familie en vrienden ervan?
In het begin schrokken ze. Sommigen waren bang dat ze in de gaten gehouden zouden worden door de Noord-Koreaanse regering. Ik heb in de afgelopen jaren werk en vrienden verloren. Er lopen in Spanje meerdere rechtszaken tegen mij, maar dat zal me nooit stoppen. Nu ik vaker in de media verschijn, kan ik zeggen dat negentig procent van de mensen om mij heen positief is over wat ik doe.

Meerdere rechtszaken? Heeft dat iets te maken met wapens, waar we iets over lazen?
Onder andere. Ik ben sportschieter sinds de jaren negentig, dus ik heb wapens om te oefenen. Maar de media brengen een onjuist verhaal. Ze zeggen dat ik wapenhandelaar ben. Onzin. Als dat zo was, zou ik nu dit interview toch niet geven? Meer zeg ik er niet over, want de zaak loopt nog.

Mag u Spanje wel verlaten nu er een rechtszaak loopt?
Ja, ik moet alleen de rechtbank informeren als ik ergens heen ga.

Gaat u vaak naar Noord-Korea?
Ja, elke twee maanden ongeveer.

Raadt u vakantie in Noord-Korea aan?
Absoluut. Het is het geweldigste land ter wereld. Ook als je geen communist bent of geen interesse hebt in politiek. Het is een land zonder prostitutie, sociale issues en problemen. Het is een origineel land waar waarden en cultuur behouden blijven, zonder dat het verwesterd raakt.

Wat is het mooiste aan Noord-Korea?
De mensen, die zijn fantastisch. Ze zijn geboren en opgegroeid in een samenleving waar geen competitie is. Waar geld niet het hoogst haalbare doel is, maar waar mensen samenwerken om een paradijs te bouwen. Er wordt goed gezorgd voor ouderen. In de meeste westerse samenlevingen zijn de menselijke waarden verloren en draait het alleen nog maar om geld.

Wat is het beste Koreaanse product dat u hier verkoopt?
Ginseng thee.

Daar lusten we zo wel een kopje van. Ik zie dat er Pringles worden verkocht. Heeft u ook Coca-Cola?
Nee, wel Pepsi. We hebben ook lokale drankjes. We dwingen niemand om alleen Koreaanse producten te eten en drinken.

Er komen twee gasten binnen. De Thaise compagnon van Alejandro komt zeggen dat we het interview moeten afronden.

Mogen we nog wel wat foto’s maken?
Ja.

We gaan naar de ‘bibliotheek’, een boekenkast in de hoek van het café, en zien hoe zijn collega wat drankjes inschenkt. Er komt nog een stel binnen. Ze bestellen Thaise biertjes en kijken naar de televisie waar een Koreaanse show wordt uitgezonden.

Als de gasten voorzien zijn van hun drankjes, vragen we Alejandro of we wat foto’s van hem mogen maken in de bibliotheek.

Kunt u misschien een stukje voorlezen uit uw favoriete boek?
Alejandro pakt de autobiografie With the Century van Kim Il-Sung en leest een paar zinnetjes voor. In een vitrine naast hem liggen veel spullen met de Noord-Koreaanse vlag.

Kunt u uitleggen wat we in de vitrine zien?
Mijn biografie, vlaggen, stickers voor op je auto of huis, dvd’s, kaarten uit Pyongyang. Veel mensen willen een souvenir uit Noord-Korea mee naar huis nemen, zonder dat ze naar het land hoeven af te reizen. Het is politieke propaganda, om te laten zien aan welke kant je staat. Het zijn niet zomaar projecten, maar alles heeft een betekenis.

Wat betekent de tekst op de postkaarten?
Meestal gaat het over de verdediging van het land. Zonder leger en zonder sterke verdediging is er geen toekomst. Denk aan landen als Irak, Libië en Afghanistan, die door de Verenigde Staten zijn binnengevallen. Het heeft geen zin om een ziekenhuis of school te bouwen als je niet bent beschermd tegen de bommen van de Verenigde Staten.

We willen een kaart kopen, maar dan moet u wel zeggen wat de tekst precies betekent.
Ik kan sommige teksten uitleggen, maar mijn Koreaans is niet zo goed.

Kunt u er eentje voorlezen?
Jullie hebben genoeg tijd gehad. Ik denk dat het genoeg is zo.

Dus geen kaart?
Alejandro loopt weg.

Dus dit was het?
Jullie kunnen gaan.

Alejandro komt weer terug

Jullie. Kunnen. Gaan. Jullie kunnen gaan.

Tegen zijn collega: Ze hebben een dubbele agenda. Ze doen alsof ze aardig zijn maar ze hebben een dubbele agenda.

Pak je spullen en ga. We hebben jullie verwelkomd. Jullie gaan hier een hoop geld mee verdienen. Wat wil je nog meer?

Mijn tas.

Die is hier. Pak je spullen en ga. En kom nooit meer terug.

De Thaise jongen komt naar ons toe: Geef me jullie adres.

Alejandro: Ik ga de politie bellen.
Bedankt voor het interview.

Buiten worden we ingehaald door Alejandro’s collega, die foto’s van ons maakt met zijn mobiele telefoon. Of de ginseng thee in Pyongyang Café echt zo heerlijk is, zullen we nooit te weten komen.

Het artikel is ook te lezen op de website van Vice.