‘We zijn altijd stil geweest, nu moeten ze luisteren’

Nooit eerder trok er zo’n golf van Spaans nationalisme door de straten van Barcelona. Het Catalaanse separatisme heeft voor een ongekende tegenreactie gezorgd. De zogenaamde ‘stille meerderheid’, die de voorbije jaren vooral lijdzaam toekeek hoe de independentistas met grote passen de weg naar een onafhankelijk Catalonië bewandelden, heeft opeens honderdduizenden gezichten gekregen. „Viva España!”, zong een uitzinnige menigte op de Paseo de Gracia.

Geen stress, diep in de zee

Mijn staart zit vol zand, ik ben een lens kwijt en heb minstens een halve liter zeewater ingeslikt. Proestend kom ik boven. ‘Muy bien, Carolina!’, roept juffrouw Susana enthousiast. Goed?, denk ik, terwijl ik m’n bikinitopje rechttrek en de natte haren uit m’n gezicht wrijf. Ik had me mijn bestaan als zeemeermin toch ietsje charmanter voorgesteld.

Zoek je een gids? Vraag het de dakloze

‘Hombre! Wat zie ik nu, nieuwe baan?’ Een oudere man – broek vol gaten, plastic zak in de hand, smoezelig petje over z’n lange haren – wankelt richting Juan Carlos en gaat om z’n nek hangen. “Jij daar, zet mij ook eens op de foto!” roept hij naar een toerist met camera. Omstanders lachen zachtjes. Maar Juan Carlos lacht niet. “Sorry”, verontschuldigt die zich tegenover zijn toehoorders, terwijl de man wordt weggestuurd.