‘Voor de eerste keer gaan Spanjaarden op een verkiezingsavond naar bed zonder dat ze weten wie het land gaat regeren.’ De tweet van de politiek analist Ignacio Escolar vatte de situatie in Spanje van gisteravond mooi samen. De uitslag van de landelijke verkiezingen is voor Spanje nieuw. De twee partijen PP en PSOE wisselden elkaar de afgelopen decennia dankzij absolute meerderheden steeds af, maar dat tijdperk is nu voorbij.
Bij een citytrip naar Barcelona denk je misschien vooral aan lekker (na)zomeren met zon, zee en strand of aan de eerste zonnestraaltjes meepakken in het voorjaar. Maar ook in de winter is de Catalaanse hoofdstad een topbestemming. Groot voordeel is dat er dit jaargetijde een stuk minder toeristen zijn!
Drie dagen lang vierden Nicolette en haar kersverse echtgenoot Bas Smit hun liefde tijdens hun huwelijksfeest in het Spaanse Girona. Het stralende koppel liet z’n twee dochtertjes een belangrijke rol spelen in de ceremonie.
Het is warm in Girona. Heel warm. En toch zaten er duizenden mensen in de brandende zon in een park, omdat ze een figurantenrolletje willen hebben in het zesde seizoen van Game of Thrones. De meeste Spanjaarden blijven binnen tussen twee en vijf, maar de échte fan doet alles voor een plekje in de serie.
Een nieuw land, nog niet veel sociale contacten en geen collega’s om mee te brainstormen of om op vrijdagmiddag een borrel mee te drinken; het leven van een beginnend correspondent kan best eenzaam zijn. Dat was voor Peter Scheffer en Remi Lehmann, beide gevestigd in Buenos Aires, de reden om een collectief op te richten. Studio Baires bestaat sinds september 2013.
Terwijl een actie wordt voorbereid om de restanten van de gisterenochtend gecrahste Airbus A320 (vlucht 4U 9525) te bergen, werden nabestaanden van de inzittenden op het vliegveld in Barcelona opgevangen. Carlijn Teeven was dinsdag in Barcelona. Een reportage.
Heerlijke wijnen, voetsporen van Picasso, uitgestrekte rijstvelden die je het gevoel geven door Azië te rijden, flamingo’s, ijsvogels, adelaarsnesten en uitmuntende paella. De delta van de Ebro in Catalonië ligt aan de kust. Maar hier heerst rust en de Costa Brava en Barcelona lijken lichtjaren verwijderd.
Mijn staart zit vol zand, ik ben een lens kwijt en heb minstens een halve liter zeewater ingeslikt. Proestend kom ik boven. ‘Muy bien, Carolina!’, roept juffrouw Susana enthousiast. Goed?, denk ik, terwijl ik m’n bikinitopje rechttrek en de natte haren uit m’n gezicht wrijf. Ik had me mijn bestaan als zeemeermin toch ietsje charmanter voorgesteld.
Behalve haar lengte – ze is iets langer dan de gemiddelde Spanjaard – doet niets vermoeden dat je naar een niet-Spaanse kijkt. Het is zondagavond en op het podium van een restaurant in de gotische wijk van Barcelona staat de in Overloon opgegroeide Luna Zegers (39). Rechts van haar een gitarist, links een danseres, en Luna als flamencozangeres het stralende middelpunt.
‘Hombre! Wat zie ik nu, nieuwe baan?’ Een oudere man – broek vol gaten, plastic zak in de hand, smoezelig petje over z’n lange haren – wankelt richting Juan Carlos en gaat om z’n nek hangen. “Jij daar, zet mij ook eens op de foto!” roept hij naar een toerist met camera. Omstanders lachen zachtjes. Maar Juan Carlos lacht niet. “Sorry”, verontschuldigt die zich tegenover zijn toehoorders, terwijl de man wordt weggestuurd.
Faisal slaat een arm om zijn vriendin Rayaan. Zij legt een hand onder haar kin en kijkt met dromerige ogen in de camera van het mobieltje va Mohamed. Het drietal staat bij de bosjes net buiten de toegangspoort van het Ceta. Dat is het tijdelijke opvangcentrum voor immigranten in de Spaanse exclave Ceuta in het noordelijke puntje van Marokko, die wel politiek, maar niet geografisch met Spanje verbonden is.